Ik stond op de Algerabrug en mijn oog viel op een megagrote ovale sticker. Die zit er al zolang ik hier woon, maar ik was vergeten hoe lelijk hij was. In verbleekte kleuren vertelt hij dat de IJssel ‘schoner, mooier en Hollandscher’ wordt. Het is een overblijfsel van een actie die ergens in 2012 afgerond is.
Waarom hebben wij in Krimpen aan den IJssel zo’n foeilelijke, achterhaalde sticker geplakt op de de stormvloedkering die sinds de jaren ‘50 miljoenen mensen beschermt tegen de gevaren van een overstroming?
Dit rijksmonument verdient beter, dacht ik, starend over het water. Een gedicht van formaat. Een gedicht dat ons laat beseffen wat hier gebeurt, wat zo bijzonder is voor deze plek.
Thuisgekomen ging ik aan de slag en ik verplaatste mij in de twee enorme stalen schuiven. Wat een verantwoordelijkheid hebben ze, en wat een discipline moeten ze opbrengen. In gedachten trok ik de sticker eraf, en schilderde ik vanuit een bootje de woorden die ik de schuif net had horen spreken:
in elkaars armen dansen de rivieren, zoet ontmoet zout
verlangend kijk ik toe, het liefst liet ik me meeslepen maar
ik ben de dijk
Polderdichter: ‘Meer poëzie in openbare ruimte, bijvoorbeeld op schuif Algerakering’ | Het Kontakt Krimpenerwaard – 7 januari 2025
Gedicht voor de nieuwjaarsreceptie van Krimpen aan den IJssel
© 6-1-2025 Jorris Hoste
Ontdek meer van Jorris Hoste
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.