Het vreemde wordt gewoon

Vrijwilligers die regelmatig een kind bij hen thuis uitnodigen om een gezin te ondersteunen, hoe mooi is dat? Toen Steunouder Krimpenerwaard vroeg of ik voor hen een gedicht wilde schrijven hoefde ik daar niet lang over na te denken. Samen met coördinator Petra Biemans bezocht ik steunouders om naar hun ervaringen te luisteren. Het was mooi hoe deze steunouders daar zo liefdevol over vertelden.

‘Het vreemde wordt gewoon,’ een terloopse opmerking in het gesprek, bleef bij me hangen en vormde het uitgangspunt voor het gedicht. Natuurlijk, de steunouders en het kind moesten aan elkaar wennen, maar geleidelijk werd het gewoon, vanzelfsprekend.

Natuurlijk is het spannend als
ik een kind onder mijn hoede krijg dat niet mijn kind is.

Om de spanning te breken heb ik een leuk programma
bedacht: een spelletje spelen, plantjes in de tuin bewateren,
een ijsje eten van handgeperste bosbessensap en
de belevenissen van de dag verwerken
in een tekening met een fijn gesprek.

Het kind wil niet binnenkomen. Ze staat als een
zwijgend sculptuur voor de deur, haar moeder en ik
draaien er bijenzwermig omheen en
spreken haar bemoedigend toe.

Haar blik vertelt hoe vreemd ze mij vindt.

Natuurlijk is het spannend als
je van je moeder ineens elke week op bezoek moet
bij onbekende mensen in een vreemd huis.

Het kind heet Sanne.

Wekenlang wil ze niet binnenkomen.
Wekenlang zoemen we om haar heen en tover
ik nieuwe programma’s uit mijn hoge hoed

maar Sanne is Sanne.

Als ze weer niks wil
laat ik haar aan tafel zitten
en loop de tuin in.

Na een kwartier staat Sanne daar,
een gieter in haar hand.

Mag ik meehelpen?

Tijdens het gieten vraagt Sanne of plantjes ijs lusten.
Daar heb ik nog nooit over nagedacht.

Zo zijn we langzaam ontdooid.

© Jorris Hoste, 27 juni 2023

Laat je eigen drempels en angsten geen belemmering zijn om je hart te openen voor iemand anders.

Lijkt het jou ook wat om steunouder te worden in de Krimpenerwaard? Meld je dan via: krimpenerwaard@steunouder.nl